Dit blog is een oudje. Ik heb het geschreven toen Navenja nog leefde. Mijn grote vriendin, mijn leermeester, mijn alles. Ter ere van haar, publiceer ik dit blog opnieuw.

Carl Jung zei: ‘Niets beïnvloedt het leven van een kind zo diepgaand als het niet geleefde leven van zijn (groot)ouders’. In de paardencoaching is dit een veelvuldig terugkomend en interessant thema. We brengen het meestal in verband met het werk / de carrière die mensen voor zichzelf kiezen. Maar het niet geleefde leven van jouw (groot)ouders werkt door in alles: in relaties, in vriendschappen, in leef-ritme, in omgaan met geld, in normen, waarden en overtuigingen, in sociale contacten, enzovoort.

Aan het begin van een sessie met de paarden, vraag ik soms aan de gecoachte met welk paard hij of zij wil samenwerken. De keuze die de gecoachte dan maakt, maar vooral ook de argumenten die daarvoor worden gegeven en hoe men het gekozen paard ‘invult’, leiden soms al naar de essentie van de coachvraag…

Ik denk daarbij vaak terug aan de dag dat ik Navenja kocht, het paard waarnaar paardencoaching Navenja is vernoemd. Ze was gesloten, had niet echt aandacht voor mij maar wees me ook niet af en stond vooral heel mooi te wezen met haar lange krullende blonde manen en staart. Een lone rider op een pedestal. Waarom koos ik haar? Ik koos haar vanuit mijn toenmalige overtuiging dat alleen (de liefde van) diegene die je heel moeilijk kunt bereiken, de moeite waard is om na te jagen. Vergelijkbare overtuigingen kom ik regelmatig tegen bij de ‘paard-keuze’ in coachsessies. Men kiest het paard waarvan men denkt dat het ‘de uitdaging’ is, de moeilijke weg. En je raadt het al… dat paard wórdt de moeilijke weg voor deze coachee, precies omdát hij of zij van zijn opvoeders heeft meegekregen dat je alleen iets bereikt in het leven door hard werken.

Dat gebeurde ook tussen mij en Navenja. Mijn weg met Navenja werd de moeilijkste weg die ik ooit heb afgelegd.

De moeilijke weg

Als dit je overtuiging is, kan werken met paarden, een bron worden van moedeloosheid en frustratie. Volgens de bijzondere paardenman Klaus Ferdinand Hempfling maken alle bronnen uit de Indiaanse, Australische en Keltische overlevering gewag van hetzelfde wezen dat op de scheidslijn leeft tussen de realistische tastbare wereld en die andere wereld, intuïtief en ongrijpbaar: het paard. Om met paarden samen te werken, zegt deze overlevering, moeten je zelfbewustzijn en lichaamsbewustzijn op hoog niveau zijn ontwikkeld. Anders zullen de paarden je continu de boodschap bezorgen: dit is niet genoeg, je bent er nog niet, wij kunnen nog niet samenwerken. Continu en eindeloos. Je opent de staldeur: het paard wil naar rechts, jij wilt naar links. Jij wilt draven, het paard verzet geen voet. Jij komt de wei in, het paard rent weg. De ‘paardenhobby’ vormt een groot gevaar, zegt Hempfling, voor mensen die altijd ‘de moeilijke weg kiezen’ in de overtuiging hard te moeten werken om wat dan ook te bereiken in het leven. Deze mensen krijgen van de paarden voortdurend de boodschap ‘Dit is niet genoeg. Jij… bent niet genoeg’.

Overtuigingen laten varen

Ik ben ervan overtuigd dat wie dit leest en niet met paarden werkt, dit herkent van een andere setting, bijvoorbeeld het innerlijke gevecht van de musicus of top-sporter, het steeds opnieuw aangaan van destructieve relaties, carrière willen maken en je daarmee identificeren… . Ik ben het tegengekomen op mijn weg met Navenja. En het is de magische aantrekkingskracht die paarden op mij hebben, al van kinds af, die mij ervan overtuigde dat ik hier – ondanks of dankzij de continue afwijzing van Navenja – iets te leren had. Het eerste wat ik leerde was dat hard werken in deze situatie geen zin had. Die overtuiging kon ik laten varen. Dat was al een deel van de oplossing. Controle nastreven en veel nadenken over het probleem hielpen ook niet. Al mijn levensreddende strategieën waren hier waardeloos. Navenja’s antwoord was standaard ‘nee’. Maar ‘nee’ op wat?

Ik heb nog wat te leven

Heel veel jaren en ‘paardenfluisteraars’ later begint het antwoord zich voor mij te ontvouwen. Navenja wil alleen maar dat ik wortels en vleugels heb. Dat ik weet wie ik ben, dat ik zelfbewust ben en mijn lichaam voel in plaats van knevel, dat ik meer voel dan denk, dat ik met haar dans en dartel als een kind door de rijbak, dat ik beloof dat ik altijd zo zal zijn met haar, dat ik het zeg als ik het even niet weet, dat ik ongelooflijk duidelijk ben, dat ik liefdevol ben, dat ik helemaal aanwezig ben, dat ik ego en oma (oordeel-mening-advies) thuislaat, dat ik haar helemaal zie voor wat ze is, wild en vrij, dat ze nee mag zeggen. Maar misschien vooral… dat ik doe wat ik wil doen in mijn leven. Zodat mijn kind minder last heeft van het niet geleefde leven van haar moeder. Ik heb nog wat te doen, ik heb nog wat te leven…

Ik heb nog wat te doen. Niet omdat ik succesvol wil zijn, of rijk wil worden. Maar om een kleine bijdrage te leveren aan vrede, gezondheid, plezier en ontroering in de wereld. Dat doe ik ook graag voor jou in de vorm van paardencoaching. Het is niet zo heel ingewikkeld om van de paarden een ja te krijgen, als iemand je de weg wijst naar de overtuigingen die jouw niet geleefde leven blokkeren.