Stel je zit op een fiets en je rijdt een berg af. Je stuurt en je remt. En af en toe stop je om een praatje te maken met de mensen langs de kant of om te eten en te drinken. Dat sturen, remmen en stoppen, dat kun je als er genoeg veerkracht in je systeem zit. Veerkracht is als een set remblokjes. Je rolt als vanzelf naar beneden en met je rem regel je alles. Je wisselt af tussen actie en rust, jij bepaalt het tempo, je voelt je veilig op de fiets. Mensen gaan aan de kant voor je als je dat vraagt want je remt voorzichtig af en passeert ze behendig. Af en toe neem je achterop iemand een eindje mee.

Maar wat nu als de berg te steil wordt? Of er springen teveel mensen aldoor achter op jouw fiets? Je moet steeds harder remmen, je voelt je steeds onveiliger, en je remblokjes verslijten.
Of wat als jij nooit een goede fiets hebt gekregen? Als jouw remblokjes al niet goed werkten toen je aan de afdaling begon… Wat gebeurt er dan?

Jij gaat harder en harder want de rem werkt niet goed en je hebt teveel gewicht achterop. Je probeert bij te sturen, je doet alles wat in je vermogen ligt om heelhuids beneden te komen. Je raakt uitgeput. Maar uitrusten kan nu niet meer want je remblokjes zijn ondertussen zo goed als op.

Je stort in het ravijn… en met jou misschien ook nog anderen, die je probeerde te dragen…
Je kunt eruit klimmen, met moeite, maar je bent nu bij voorbaat al bang om op de fiets te stappen en je fiets is stuk, het stuur staat scheef,… . Dus misschien is blijven zitten in het ravijn en daar je leven leiden, nog wel de beste optie.

Dit is zo ongeveer hoe jouw autonome zenuwstelsel werkt. Ga je te lang te hard, dan kun je niet meer remmen. En had je nooit goede remmen op je (kinder)fiets gekregen, dan is het leven een gevaarlijke afdaling.

Tijdens je ongecontroleerde afdaling is langs de kant van de weg gezonde voeding te verkrijgen, staan er aardige mensen en je bent zeker weten genoeg in beweging. Maar je systeem heeft grotere zorgen dan het verteren van je voedsel, je beleeft weinig plezier aan de contacten tijdens je tocht en meer beweging heeft je lichaam bepaald niet nodig. Je probeert onderweg na te denken over wat je overkomt en je probeert te voelen hoe het met je gaat. Maar je hebt alleen maar controlerende gedachten – hoe kom ik die berg veilig af – en je voelt alleen maar emoties zoals angst, overweldiging en boosheid (waarom overkomt mij dit nou weer, waarom helpt niemand me, waarom heb ik zo’n slechte fiets ver…mme!).

Herkenbaar? Dan is het tijd om je veerkracht te herstellen.

Veerkracht is een biologisch mechanisme in je autonome zenuwstelsel dat jou weer jouw rem teruggeeft. Je kunt het ‘trainen’, de remblokjes kunnen weer aangroeien. Door een andere manier van bewegen, via je zintuigen en ademhaling maar ook door anders te leren omgaan met lichamelijke signalen en emoties. Namelijk door altijd meteen te doen wat nodig is om de balans in je zenuwstelsel te herstellen.

Als jij blijft fietsen op een fiets zonder remblokjes, stort je (steeds weer) in het ravijn.